Below is a story told by the incredible yodmuay Hippy Singmanee. He posted this on his Facebook Page (and the story is apparently in his biography, but I don’t know where you can buy this). You can find the post here, and follow him, but I include the Thai below as well. With the support from my patrons, one of the projects we’ve been able to do is Thai to English translations. Mostly we’ve been putting these projects toward translating interviews with Thai legends, or more recently in translating Thai fight commentary. In this case we hired a translator to be able to share Hippy’s awesome story of his first ever fight in Bangkok, which happened to be versus Chatchai Sasakul. Hippy would go onto become perhaps the greatest 105 lb Muay Thai fighter ever, and Chatchai would become a WBC boxing world Champion. But back then, Hippy was a little rising star in the South and was coming to be tested by a local star in the Bangkok scene. These are the kinds of memories that will be lost to the English speaking world if we do not go the extra mile and translate and share them.
Hippy’s First Fight in Bangkok, in his words…
When I was a child boxer in Southern Thailand, I went to fight all over the region. I then had a chance to fight in Bangkok for the first time in my life. Normally fighting was easy. But this time, my skill was tested by one of the best fighters who I call “Arjan” [professor, great teacher]. Go ahead and read. The whole story is in the book “Boxing Legend of the South”.
I reached the capital for the first time to fight with a past champion Ai Neung Sitbunjong. [Ai Neung Petchyindee, or Chatchai Singwangcha Sasakul] During the train ride from Nakhon Srithammarat to Bangkok, I thought of a song “Don’t go to Bangkok”. In the past many songs sung about how people in Bangkok were untrustworthy. It made me worried to be around people with central Thai dialect (Bangkok Thai). I came with my dad. Back then, if my father took me or other fighters from the gym to fight somewhere, my mom had to take care of my siblings at home. It was not easy to bring children along to fights. Next morning we arrived at Hualumpong. It was huge, just as people had said. I was very happy. I inhaled fully to get Hualumpong air and smiled like a drug addict. Then I walked after my brother, A. Sommaai. My dad had sent my brother to Bangkok for studies and to fight. He stayed at Theod Thai gym, my uncle’s gym. My uncle’s name is Uncle Mak or Samak Suksamai. Brother Maai led my dad and me to the front gate to take a bus. The conductor shouted very loudly, “The destination is Bangkae!” When the bus stopped, people rushed in to get seats. Don’t worry, my dad was very fast. He jumped on the bus even before it stopped. When my brother and I got on the bus we found my dad was sitting and smiling. My dad tapped on the seats. My dad was great. At that time, I was still a child boxer and only 24-25 kg. But I was amazingly fast. Uncle Mak had heard about how fast I was and sent an invitation to my dad asking him to bring me to Bangkok for fighs. Before arriving at Bangkae, my brother got up. I got up too. He rang the bell and the conductor shouted, “next stop!” What a beautiful sound. We got off in front of Rangbua Temple before crossing the street to Soi 50. We walked through a reed field. Each reed was taller than a man. We walked along a wooden boardwalk for nearly a kilometer and then arrived Theod Thai gym. Uncle Mak had been there training since 8 am. I wai’d to him. He asked my brother to give me a massage, applying Thai boxing liniment to my body. After that we had food and took a nap. That night he would bring me to fight. Other fighters who finished training were working out. Theod Thai Gym’s owner was named Jongang Huangkai Khunpolnoi Theod Thai (Sid Prasung), he was a champion. He was finishing up training and I greeted him after I had finished with the oil massage. Brother Pol was well-known, as he was a fighter from Taklee, Nakhon Sawan. He was my idol. I showed my dancing moves. Hahaha, no I showed my kicking techniques and performed shadow-boxing for a bit. Brother Pol came and asked “Your style and techniques look good. Are you ready for the fight tonight?” I nodded right away before bragging: “If the opponent is the same size, you can sell your house and car and bet on me. I’ve beaten up every nakmuay in the South.” Haha I was bragging even before becoming well-known. Brother Pol said he would bet on me. Uncle Mak called me to come eat. After having food, Uncle Mak gave me 2 small, yellow allergy pills. I slept and woke up around 4 to 5 pm. This medicine knocked me out and I slept. Haha, then we had dinner and headed to the stadium. It was not Rajadamnern or Lumpini. But it was a boxing ring at a temple fair at Phra Samut Chedi, Samutprakan. The fair was packed and it took us almost an hour to find the boxing ring. The other matches had already started before we arrived. I was asked to get ready. I didn’t know what name I would use. My dad brought the list and showed me that my opponent was Ai Neung Sitbunjong. Uncle Mak said my name should be Deknoi Kor Sor Mor Kor. What a name! Before I got on the stage, he set up a side bet of 40,000 Baht, which is 20,000 Baht per side. Uncle Mak told me to sandbag early so they could increase the bet. The fight had only 3 rounds, and I was told that I should not do much in the first round. When the bet went up, he would send me a signal [to go harder].
Before the fight started, I performed the Wai Kru Ram Muay. Ai Neung performed his Ram Muay really well. I saw his physique and smiled to myself. He was very small. I didn’t know why they let him fight me! I confidently planned to stay back for 2 rounds before beating him. I never saw such a small fighter. Uncle Mak and the other person came to take off my Mongkol. They asked me what I thought, and I smiled and told them that it would be a knockout. Hahaha.
In the first round I didn’t do much. Ai Neung kicked, teeped and hit my ribs multiple times. Before the end of the round, they signaled me to go. But I was not in a rush. I went back to the corner when the round ended. They told me I should be serious now, and I nodded and got up. The bell rang for the second round. I walked toward Ai Neung to grab his neck for clinch and knees. Once I grabbed, he pulled away and kicked me repeated. His kicking technique with switching legs was amazing. He struck me left and right. I got mad. When the round ended, I went back to my corner. They thought I was still stalling. I smiled and wanted to tell them that I was fighting seriously but couldn’t do anything. If I said this though, he wouldn’t believe me because my dad and brother bragged a lot about me. I never thought I would fight with such a skilled fighter and with so many techniques like this. I nodded and got up. In the third round, I came forward right away. Ai Neung still used the same techniques from the round before. I didn’t think I could beat him. He punched and kicked very fast. There was less than half a minute left. He couldn’t avoid my knees. I grabbed his neck and kneed him a few times. The audience cheered very loudly. The referee let it continue and did not break it. It looked like Ai Neung was starting to give up. I came back with many strikes by the time the bell rang. Ai Neung jumped around the ring joyfully. I did the same, acting like it was sure to win. But really, I thought I’d lost for sure. When the referee signaled the result, it was a draw. I was extremely happy. I acted like I had won to get attention, but I was actually embarrassed because I had bragged a lot. When they called me over to assess me, I had told Pi Pol to sell his house and his car. If it had not been for Uncle Mak’s reputation [and me being brought by him], I might have lost. Thank you for not making me lose face. After changing, Uncle Mak told my dad and me to continue training. He said we [me and Ai Neung] would fight again at Samrong stadium, which was the biggest stadium after [the National stadia] Rajadamnern and Lumpinee at that time. It would be a 5 round fight. I nodded and said I would beat him in 5 rounds. I still was bragging. In my mind though, I told myself that I had just lost. I always knew when I fought with somebody [whether I’d really won or lost]. But in that moment I didn’t want to be embarrassed. Hahaha. The next morning, Uncle Mak asked my dad to have me stay and train with him. He would arrange for me to go to school nearby. I hoped that my dad wouldn’t let me [live at the gym]. I saw how my brother and Pi Jong, another fighter, lived here. It was a difficult life. They woke up at 5 am and went to get water from the canal and carried it back. After that they went out running and then trained. Luckily my dad said I was still too young. He wanted me to be a bit older. Uncle Mak asked him not to give me to any other gym. He gave my dad 2,000 Baht. We left and took a bus to Hualumpong. Nobody came with us. My brother went to the university. This is the start of my journey. I thought I was the best. But I met one better [in Ai Neung]. Hahaha If you want to know how my next fight was and with whom I fought, check out the book “Boxing Legend of the South”.
พี่ครับ น้องครับ ตอนสมัยเป็นยอดมวยรุ่นจิ๋ว ภาคใต้ออกล่าเดิมพันทั่วภาคใต้ วันนี้มีโอกาสขึ้นล่าเหยื่อที่กรุงเทพฯ ครั้งแรกในชีวิต พี่น้องครับปกติคาบเหยื่อสบายๆ แต่วันนี้โดนลูบคม โดยฝีมือ ยอดมวยของเมืองไทยที่ผมต้องเรียกเขาว่า อาจารย์ อ่านเลยครับทั้งหมดอยู่ในหนังสือเปิดตำนานโคตรมวยเมืองใต้แล้วครับ แล้วอย่าลืม สองสามทุ่มดูความพยายามของผม ในการเล่นดนตรีน่ะครับ รักทุกคน จากนักร้องตัวน้อย 105 ปอนด์แฮๆๆ.!!!”# เหยียบเมืองหลวงครังแรก ปะทะ อดีตแชมป์โลก ไอ้หนึ่ง ศิษย์บรรจง (ไอ้หนึ่ง เพชรยินดี.ฉัตรชัย สิงวังชา.สาสะกุล)ขณะเดินทางมากับขบวนรถไฟ นครศรีฯ-บางกอก ผมนึกถึงเพลง “อย่าไปเลยบางกอกจะบอกให้” เพราะเนือหาแต่ล่ะบทเพลงสมัยนั้นพูดถึงคนบางกอกชอบหลอกลวง ทำให้ระแวงไปหมด กับคนพูดภาษากลาง(ภาษากรุงเทพฯ) ผมมากับคุณพ่อสองคน สมัยนั้น ถ้าพ่อพาผมไปชกที่ไหน หรือนักมวยในค่าย แม่จะต้องหาเลี้ยงพี่น้องที่บ้าน ขืนตามมาลูกๆคงลำบาก แม่เลยอยู่เฝ้าแทน เช้าวันใหม่ที่หัวลำโพง ชั่งใหญ่โตสมคำร่ำรือจริงๆ ผมอิ่มอกอิ่มใจ สูดอากาศที่หัวลำโพงเข้าเต็มปอด อย่างเต็มที่ ยืนยิ้มเหมือนคน ดมกาว แฮๆๆ ก่อนจะเดินตามพี่ชายผม อ.สมหมาย ซึ้งพ่อส่งขึ้นมาเรียนต่อและชกมวยไปด้วย อยู่ที่ค่าย เทอดไทย ของลุงหมักหรือ สมัคร สุขสมัย พี่หมายพาผมกับพ่อเดินออกประตูด้านหน้า ไปขึ้นรถเมส์ ที่กระเป๋าร้องดังลั่น เป้าหมายคือ บางแค พอรถจอดคนวิ่งเบียดเสียดกันขึ้นเต็มไปหมดเพื่อแย่งหาที่นั่ง เรื่องอย่างนี้ไม่ต้อง ห่วงครับพ่อผม ปราดเปียวมากกระโดดขึ้นก่อน รถจะหยุดนิ่งเสียอีก สองคนพี่ชายผม ผมตามขึ้นรถทีหลัง พ่อนั่งยิ้มแฉ่งอยู่แล้ว เอามือตบเบาะ แปะๆๆ แฮๆๆสุดยอดเลยพ่อผม ช่วยนั้นผมยังเป็นนักชกรุ่นจิ๋ว น้ำหนักตัวแค่ 24-25 ก.ก แต่ความปราดเปรียวเรื่องมวยไม่ธรรมดา เข้าหูลุงหมัก เลยส่งจดหมายเทียบเชิญคุณพ่อผมให้พขึ้นมาล่าเดิมพันที่กรุงเทพฯ ก่อนถึงบางแค พี่ชายผมรุกขึ้น ผมกับพ่ขึ้นตาม แกกดออดเป็นสัญญาน กระเป๋าร้องบอกป้ายหน้าลูกพี่ป้ายหน้า เสียงเพราะมาก เราลงรถที่หน้าวัดรางบัว ก่อนจะข้ามถนน เข้าซอย 50 เดินลัดเลาะเข้าไปในป่ากกที่สูงกว่าหัวคน เดินตามสะพานไม้ที่ทอดยาว จนเกือบกิโล ถึงค่ายมวยเทอดไทย พวกลุงหมัก กำลังคุมมวยซ้อมเสียงดังตุ๊บตั๊บ ๆ เกือบแปดโมงเช้า ผมยกมือไหวตามพ่อ แกสั่งพี่ชายผม นวดตัวให้ผม คือนวดน้ำมันมวยให้ก่อนจะกินข้าว แล้วเข้านอน เพราะคืนนี้จะพาผมไปล่าเดิมพัน มีพี่ๆนักมวยที่ซ้อมเสร็จ กำลังเล่นกล้ามท้องกันอยู่ ค่ายเทอดไทยยามนั้น เจ้าของฉายา จงอางหวงใข่ ขุนพลน้อย เทอดไทย(ศิษย์พระสังข์) เป็นแชมป์เปียนอยู่ ก็กำลังจะซ้อมเสร็จ ผมยกมือไหว้ พี่แกหลังนวดน้ำมันเสร็จ ชื่อเสียงบารมีพี่พล ไม่ธรรมดา ยอดมวยจากตาคลี นครสวรรค์ เป็นไอดอลผมอยู่เหมือนกัน ผมโชว์สะเต็บเต้น เบ็คด้าน 555 ไม่ใช่ โชว์ลีลาถีบเตะ ชกลมโชว์พี่ๆน้าๆลุงหมักนิดนึง พี่พลเข้ามาถาม “เฮ้ยลีลาใช้ได้นี้หวา เล่นได้หรือเปล่าคืนนี้” ผมรีบพยักหน้ารับ ก่อนจะเกทับ” อย่าว่าผมอย่างนั้นอย่างนี้เลยครับ ถ้าตัวเท่ากัน มีบ้านขายบ้าน มีรถขายรถเล่นผมเลยพี่ ที่ใต้ผมกินมาหมดแล้ว”แฮๆๆเป็นไงยังไม่ทันจะดัง คุยเสียแล้ว พี่พลดีคืนนี้จะเล่นเดิมพันเองด้วย ลุงหมักเรียกกินข้าวกินปลาเสร็จ เอายาแก้แพ้อากาศเม็ดเล็กสีเหลือง 2 เม็ดให้ผมกิน ผมมาติ่นอีกที สี่ห้าโมงเย็นเลย ยาอะใรไม่รู้หลับเป็นตายเลย 555 ก่อนกินข้าวกินปลาอีกรอบแล้วมุ่งหน้าสนามมวยไม่ใช่ราชดำเนิน-ลุมพินี แต่เป็นเวทีมวยงานวัด วัดเจดีย์กลางน้ำ จ.สมุทรปราการ คนเยอะมากถึงขนาดเดินวนหาเวทีมวยกันเกือบชั่วโมง ไปถึงเขาเอาคู่อื่นชกก่อนไปแล้ว สั่งผมรีบพันมือขึ้นชก ตอนนั้นผมยังไม่รู้เลยว่าผมใช้ชื่ออะใร จนพ่อเอาใบรายการมาให้ดูว่าคู่ชกผมชื่อ ไอ้หนึ่ง ศิษย์บรรจง ส่วนผมในฐาน่ะมวยซุ่ม ใช้ชื่อว่า เด็กน้อย ขสมก. ชั่งตั้งชื่อน่ะลุงหมัก ก่อนขึ้นเวทีเดิมพันคู่ผมสี่หมื่นบาท ก็เท่ากับว่าข้างล่ะสองหมื่น ลุงหมักมาบอกให้ผมดึงราคาให้พวกเขาก่อน มวยชกสามยกเอง ยกแรกหย่อนๆ เดี่ยวได้เล่นค่อยส่งซิกให้เต็มที่ยกที่ 1 ผมรำมงรำมวยไม่สนเดินรูดเชือกรอบนึงก็เสร็จ ไอ้หนึ่งรำมวยข่มผมเลย สวยมากผมเห็นตัวแล้วอมยิ้มเลย ตัวเล็กมาก ใครน่ะชั่งเอามาเปรียบกับผม เดียวจะดึงให้สองยกเลย แฮๆๆ ไม่เคยเจอตัวเล็กอย่างนี้มาก่อน น้าที่มากับลุงหมักขึ้นถอดมงคลถามผมว่าเห็นตัวแล้วเป็นไงบ้าง ผมยิ้มแล้วรีบบอก พี่รีบต่อเก็บทุกราคาเลยน่ะน็อคแน่ 555ยกที่หนึ่งผมยังไม่เดิน ปล่อยให้ ไอ้หนึ่งเขี่ยขา ถีบโชว์ลีลาเต็มที่ หนึ่งก็เตะสวยงามเข้าซี้โครงผมหลายดอก ก่อนหมดยก มีส่งซิกมาว่าได้เล่นแล้ว แต่ผมยังไม่เร่งรีบอะใร หมดยก เข้ามุมมา มีสั่งผมเอาจริงเลยน่ะ ผมพยักหน้า พร้อมรุกขึ้นยืน พอระฆังดังยกที่สอง ผมเดินเข้าหาเจ้าหนึ่งหมายจะคว้าคอมาตีเข่า จับปุ๊บหลุดปั๊บ หลอกเตะผมหมุนไปหมุนมา ตามไม่ติดเลย สุดยอดจริงๆมหัสจรรย์จริงๆกับลีลาสลับขาเตะ แล้วฉากซ้าย ฉากขวา เล่นเอาผมหัวเสีย หมดยกเดินเข้ามุมมา น้าเขายังนึกว่าดึงราคาอยู่ ผมสะแหยะยิ้ม จะบอกว่าผมเอาจริงตั้งนานแล้ว กำลังหัวเสีย แต่บอกเขา เขาก็คงไม่เชื่อ เพราะพ่อผมและพี่ชายผมคุยใว้เยอะ ปาดหัวตัวเท่าสู้ได้ทุกตัว ไม่นึกไม่ฝันว่าจะเจอสุดยอดมวยจอมฝีมือ ชั้นเชิงเลิศยุทธขนายนี้ พยักหน้า แลวรีบรุกออกจากมุม ระฆังยกที่สามยกสุดท้าย ผมเดินเข้าหาทันที่หนึ่งก็ใช้ท่าลีลาเดิม ผมดูแล้วยังไงก็ไล่ไม่ทัน เขาเตะต่อยรวดเร็วมาก เวลาานั้นเหลือไม่ถึงครึ่งนาที เขาหนีไม่ออกสู้เข่ากับผม ผมกดคอได้กระทุ้งไปหลายที่เรียกเสียงเฮ ประกอบกับกรรมการปล่อยให้ตีกันเต็มที หนึ่งทำท่าเหมือนจะยอมผมเหมือนกัน ผมได้คืนหลายดอกระฆังดังหมดยกพอดี หนึ่งวิ่งกระโดดตัวลอยรอบเวที ผมก็ไหลลื่นทำเหมือนชนะ แต่ในความเป็นจริงหัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ผมแพ้แน่นอน กรรมการรับใบคะแนนเสร็จยกมือให้เสมอกัน เท่านั้นแหละผมโคตรดีใจเลยครับ แกล้งทำท่าเสียด้วยว่าตัวเองชนะเรียกร้องความสนใจ แฮๆๆจริงๆแล้วอายมาก โม้ใว้เยอะ ตอนเขาเรียกมาวัดตัว ผมเห็นปุ๊บบอกพี่พล พี่ๆรีบไปขายบ้านขายรถ เสมอน็อคไม่น็อคดีกว่า แฮๆๆหมดกันเลย ผมบอกตรงๆ ถ้าไม่ใช่มวยลุงหมัก ผมแพ้แน่นอน ขอบคุณครับที่ไม่ทำให้ผมขายหน้า เปลียนผ้าเสร็จลุงหมักบอกพ่อผมกับผมว่า ซ้อมต่อเลยน่ะ คู่นี้จะกับมาชกกันใหม่ที่เวทีมวยสำโรง ซึ้งเป็นเวที รองมาจากราชดำเนิน-ลุมพินี ตอนนั้น กำหนดห้ายก ผมพยักหน้ารับ แล้วบอกห้ายกเสร็จผมแน่ ยังจะโม่อีก เมื่อกี้นี้แพ้เขาน่ะในใจผม ผมชกกับใครผมจะรู้ตัวดี แต่นาทีนั้น พูดไปอายแน่ๆ 555 ตื่นเช้ามาอีกวันลุงสมักขอคุยกับพ่อผม จะขอตัวผมอยู่ซ้อมกับแก เดี่ยวเรื่องเรียนจะจัดให้อยู่แถวนี้แหละ ผมภาวนานึกในใจ พ่ออย่าให้ผมอยู่น่ะ ผมเห็นความเป็นอยู่ของพี่ผม กับพี่จ้ง ยอดมวยของพ่ออีกคนที่มาอยู่ที่นี้ลำบากมาก ตื่นตีห้า ตื่นมาตักน้ำในคลองในสวนน้ำดำเมื่อม แล้วเกว่งสารส้มก่อนออกไปวิ่ง วิ่งเสร็จ ซ้อมหนักมาก โชคเข้าข้างผม พ่อบอกใว้ให้โตกว่านี้จะให้มาอยู่ตอนนี้ยังเล็กอยู่ ลุงหมักบอกอย่าให้ใครน่ะเด็กคนนี้ผมขอ ก่อนควักเงิน สองพันให้พ่อผมมา เรารีบออกจากบ้าน นั่งรถเมส์ไปหัวลำโพงกันสองคน พี่ชายผมไปมหาลัย ไม่ได้มาส่ง เป็นไงครับ ก้าวแรกของชีวิต มวยซุ่ม นึกว่าแน่ เจอของจริงซ่ะแล่วว 555 อยากติดตามว่าไฟส์ต่อไปจะเป็นอย่างใร แล้วชกกับ ยอดมวยทั่วยุทธภพคนไหนบ้าง ติดตามได้ในหนังสือ เปิดคำนานโคตรมวยเมืองใต้ ครับ.
Hippy in the Muay Thai Library
Above is a 6 minute clip from one of Hippy’s sessions in the Muay Thai Library. As a patron supporter you can watch both of them in the archive:
#5 Hippy Singmanee – Developing Power (69 min) – watch it here
Two-time Lumpinee champion Golden Age legend Hippy Singmanee takes me though one of the most unique and valuable hours I’ve spent with a top trainer. He is building ground up how power and relaxation are related to each other. This session has been highly influential upon my own training. Learn how spacing+timing+relaxation produces dynamic power.
Bonus Session 4: Hippy Singmanee Ultra Violence | 30 min – watch it here
Hippy is all about building power and aggression in strikes. In this session he really tries to create a conversation of violence in our padwork, and then in our light sparring he teaches elbows with incredible fluidity and invasive power.
You can hear Hippy Tell his 5 Greatest Fighters of All Time
Chatchai in the Muay Thai Library
Chatchai not only became a WBC World Boxing Champion, he also has become one of the great coaches of boxing in the world. In 2009 he was awarded Thailand Coach of the Year (across all sports). You can find him in the Muay Thai Library as a patron. Below is a clip and his sessions:
#64 Chatchai Sasakul – Elements of Boxing (72 min) watch it here
Chatchai is not only a former WBC world champion, he also is the recipient of Thailand’s Coach of the Year. He is one of the great striking coaches in the world, and in this session he breaks down all the basics from the footwork on up. Nobody has a more beautiful and potent hands foundation. Watch and learn from a master.
#14 Chatchai Sasakul – Perfecting Hands (106 min) watch it here
Former WBC world boxing champion at Flyweight, and winner of Best Coach of the Year in Thailand, Chatchai in this nearly 2 hours of video makes micro adjustment after micro adjustment, honing in pristine technique in the basic strikes of boxing, for use in Muay Thai. It’s all about weight transfer.
Bonus Session 5: Chatchai Sasakul Southpaw Hands | 52 min – watch it here
Chatchai’s stance and striking system is not only ideal for boxing – he was the WBC Flyweight World Champion in 1997 – it instills a basic weight transfer balance that can dramatically improve your Muay Thai. Watch it being installed on me for the first time from the Southpaw stance.
You can hear Chatchai tell his 5 Greatest Muay Thai Fighters of All Time:
More Translation Projects
With the increasing help from patrons these are some of the Thai to English translation projects we’ve been able to produce so far:
Thai Commentary Translation to English on a Classic Fight
Legends Dieselnoi and Wichannoi discussing the current state of Muay Thai:
Namkabuan Talking about His Fight with Dekkers
